Blog
Bert blogt: Herfstblues
Wednesday 12 December, 2018
Eigenlijk behoort de herfst tot mijn favoriete jaargetijden. Als je in de felle zonneschijn de bladeren aan de bomen kunt zien verkleuren, de dahlia's op het land met hun bizarre bloemvormen en bonte kleuren een laatste saluut geven aan de zomer en de bossen ruiken naar verval en afscheid. Zo'n herfst, daar houd ik van.
Mijn absolute favoriet is natuurlijk de lente, als de hele natuur met een schone lei zichzelf opnieuw aan het uitvinden slaat. Eerst met het maagdelijk wit van de sneeuwklokjes, op de voet gevolgd door het nog ietwat ingetogen kleurenpalet van de krokussen. En daarna narcissen en tulpen en hyacinten. En lammetjes in de wei. Zucht!
Ik kijk naar buiten. Deze herfst staat zeker niet bovenaan de lijst van favorieten. Het regent al dagen en er staat vandaag een noordwester die met windkracht 6 de regen bijna horizontaal over het water van de Ringvaart jaagt. Geen eend of zwaan te zien. Zelfs geen waterhoen. Voor de zoveelste keer in de afgelopen weken is het vandaag echt geen weer om voor je plezier de fiets te pakken voor tochtje over de landgoederen en door het duingebied.
Ik kijk het na in mijn elektronische logboek: na de derde week van oktober niet vaker dan twee keer per week gefietst. En de laatste drie weken zelfs maar twee tochten gemaakt. Nog een maand of drie voordat het voorjaar uitbreekt. Kanniewachte.
Ik heb, zoals bijna ieder jaar dus de herfst blues en niet zo'n klein beetje ook. En ook de p*** in dat ik waarschijnlijk mijn sportieve en calorische doelstellingen voor dit jaar wederom niet ga halen. Dit kan toch niet waar zijn! In de laatste paar weken van het jaar gefnuikt in mijn ambities.
Het Friese deel van mijn genen is al een paar dagen bezig rustig en weloverwogen in opstand te komen, als een langzaam opbrandende lont die vastberaden voert naar een onontkoombare uitkomst. Ik ga mij verzetten. Ik pik het niet langer. Ik heb er genoeg van en ik laat me toch niet langer ringeloren door een beetje wind en regen! Ik ga het gewoon doen, fietsen bedoel ik, en maling aan een kouwe kop met natte haren en regendruppels in m'n nek en een matglazen bril en natte handschoenen en kouwe voeten en de wind die m'n adem afsnijdt.
Met het warme gevoel van een twijfelaar die een dapper besluit genomen heeft, hijs ik me in mijn warme fietskleren. Margaret kijkt het allemaal licht geamuseerd aan en denkt er niet aan me op andere gedachten te brengen. Met wat extra kleding in m'n fietstas voor als het onderweg toch wat tegenvalt, stap ik op. Het is droog, helaas is er dus geen excuus mijn wilde voornemen nu al in de kiem te smoren. Toch vraag ik me na een paar kilometer worstelen met de wind en een kort, fel buitje vol in m'n gezicht vertwijfeld af wat ik hier nou eigenlijk zit te doen. Ben ik niet gewoon te oud voor deze onzin? Thuis brandt de kachel. Voor wie doe ik dit eigenlijk? Is dit nou gezond?
Het is toch voor iedereen een heel herkenbare gang van zaken. Het kloeke besluit, gevolgd door de aarzeling bij de start, de twijfel tijdens de eerste vijf, zes kilometer, de berusting, het stug volhouden, de triomfantelijke grijns wanneer je halverwege je rug de wind in draait, de pure vreugde wanneer je door de duinen terug naar huis vliegt, dampend in de herfstkou thuiskomen, gloeiend-hete douche, warme chocolademelk en de bewonderende glimlach van Margaret.
Daar doe ik het allemaal voor. Dit is wat ik doe. Ik ben een fietser!
©Tekst & foto's Bert Vester aka The Grey Biker.
Bert Vester...
Bouwjaar 1954, woont met vrouw Margaret in een dijkhuis in de Haarlemmermeer. Fotografeert sinds zijn 16e en stapte in 2010 om gezondheidsredenen om de fiets. Toen hij eind 2011 een hybride trekking/racefiets aanschafte, greep het fietsvirus hem bij de kladden. Sindsdien trapte hij al bijna 30.000 km in binnen- en buitenland weg, waarbij hij met schade en schande steeds wijzer werd. Een gepassioneerd verteller die anderen graag laat profiteren van zijn fietservaringen, zijn fietsmiskleunen en - vooral! - zijn fietsgeluk.